H ΑΥΛΗ ΤΩΝ ΘΑΥΜΑΤΩΝ

The Yard of Miracles ... oil on canvas 76 x 60 cm , 2009

.
Η κλειστή εσωτερική αυλή αποτελούσε κύριο χαρακτηριστικό των περισσότερων παραδοσιακών, αγροτικών σπιτιών της Κύπρου. Κρυμμένοι, μικροί παράδεισοι, γεμάτοι από κάθε λογής αρωματικά φυτά και λουλούδια. Οι ψηλοί και χοντροί τοίχοι εξασφάλιζαν προστασία στην οικογένεια, ζεστασιά τον χειμώνα και μεγάλη δροσιά το καλοκαίρι. Στον χώρο της αυλής γίνονταν οι περισσότερες οικιακές εργασίες αλλά και τα μεγάλα γιορτινά γλέντια και φαγοπότια.
Μια τέτοια παραδοσιακή αυλή ανακάλυψα στο όμορφο χωριό Πέρα Ορεινής. Δυστυχώς όμως η εικόνα ήταν πολύ θλιβερή. Το παλιό σπίτι ήταν ερειπωμένο και η αυλή ρημαγμένη από το πέρασμα του χρόνου, την ανθρώπινη αδιαφορία και την εγκατάλειψης. Στο έργο μου προσπάθησα να φανταστώ και να ζωγραφίσω την αυλή όπως θα ήταν τον παλιό καλό καιρό, γεμάτη ζωή, χρώματα και αρώματα. Ταυτόχρονα ήθελα να διατηρήσω ανέπαφα τα παραδοσιακά αρχιτεκτονικά στοιχεία της οικοδομής. Την μεγάλη καμάρα, τις εξωτερικές σκάλες, τα ξύλινα μπαλκόνια αλλά και το πηγάδι κάτω από τον ίσκιο της καταπράσινης κληματαριάς.

ΠΟΡΤΑ ΑΡ.4

Τhe door  No.4 ... oil on canvas 50 x 30 , 2009

.
Η συλλογή μου από παλιές πόρτες περιλαμβάνει και μια πόρτα με πολύ ιδιαίτερη ιστορία. Φτιάχθηκε στην Λάρνακα της Κύπρου από ένα μικρασιάτη πρόσφυγα που ήθελε να θυμάται το παλιό του σπιτικό στην Μικρά Ασία, αυτό που έχασε βίαια με την μικρασιατική καταστροφή το 1922. Η πόρτα όπως και το ίδιο το σπίτι ήταν πιστά αντίγραφα εκείνων που άφησε πίσω στην παλιά πατρίδα. Ήθελε με τον τρόπο αυτό να διατηρήσει την μνήμη και την ελπίδα για επιστροφή. Γέρος πια, καθόταν στο κατώφλι κάθε απόγευμα, αναπολούσε και έλεγε ιστορίες στα παιδιά της γειτονιάς. Μέχρι τον θάνατο του κρατούσε πάντα στο χέρι ένα μεγάλο παλιό και βαρύ κλειδί, αυτό που κλείδωσε για τελευταία φορά εκείνη την άλλη πόρτα στην Μικρά Ασία !!!

ΠΟΡΤΑ ΑΡ.8

The door No.8... oil on canvas 50 x 30 cm , 2009

.
Σε μια πρωινή περιδιάβαση μου στάθηκα μπροστά από ένα ξεχωριστό κατώφλι, μια ακόμη παλιά πόρτα που η ομορφιά της με καλούσε να χτυπήσω το οξειδωμένο ρόπτρο. Μάταια περίμενα, κανείς δεν μένει πια εδώ, μου φώναξε μια γριούλα από το απέναντι πεζοδρόμιο. Πήρα το θάρρος και τρύπωσα μέσα από τις χαραμάδες του φθαρμένου ξύλου και μαγεμένος ανακάλυψα ένα άλλο κόσμο που πέρασε και χάθηκε βιαστικά. Αμέσως άρπαξα τα πινέλα μου, λίγα χρώματα και ένα μικρό καμβά και προσπάθησα να αποτυπώσω, όσο πιο καλά μπορούσα,  την παλιά πόρτα.  Κάθε φορά που ζωγραφίζω  αυτές τις παλιές πόρτες προσπαθώ να αφουγκραστώ τα παλιά μυστικά και τις ξεχασμένες ιστορίες που κρύβουν.

H ΡΑΠΤΟΜΗΧΑΝΗ THΣ ΓΙΑΓΙΑΣ

Grandmother's sewing machine ... 
οil on canvas 45 x 35 cm , 2010

.

Ποιος από εμάς δεν θυμάται μια γιαγιά ή μια μητέρα να κάθεται ένα χειμωνιάτικο βράδυ μπροστά στο παράξενο τραπέζι με τον περίεργο μηχανισμό και να ασχολείται με τις ώρες φτιάχνοντας επιδέξιες δημιουργίες. Οι ραπτομηχανές ήταν πάντα το απαραίτητο εργαλείο του ράφτη, της μοδίστρας αλλά και κάθε καλής νοικοκυράς. Ο μεγάλος εκσυγχρονισμός ήταν επόμενο να τις αφήσει αχρησιμοποίητες. Οι πιο πολλές αναπαύονται ξεχασμένες σε σκονισμένα πατάρια και αποθήκες και αναπολούν τα περασμένα χρόνια και την σημαντική βοήθεια που έδωσαν στον άνθρωπο.

Το έργο μου αυτό θέλω να το αφιερώσω σε όλους αυτούς τους εργατικούς ανθρώπους που ξενύχτισαν μπροστά σε μια τέτοια παλιά ραπτομηχανή, παλεύοντας με κλωστές και βελόνες να πραγματοποιήσουν τα όνειρα τους.